Przy okazji mojego „żenującego paszkwilu” o stanie polskich biegów, jak to mój kontrowersyjny tekst ładnie nazwał jeden z czytelników na Facebookowym Fanpage’u Skipola, niczym diabeł z pudełka wyskoczył wdzięczny, wszystkim znany i lubiany temat skoków narciarskich. Sportu, który w polskim marazmie i bezrybiu dyscyplin zimowych staje się urokliwą krainą mlekiem i miodem płynącą. Ale czy czasem to mleko nie jakieś kwaśne, a miód nie sztuczny?

Mam taki dziwny zwyczaj, w pewnym sensie dość niepopularny. Mianowicie, jeśli już piszę teksty dla danej redakcji, to w miarę możliwości staram się czytać wszystko, co wypuszcza. Nie mogłam sobie więc podarować ostatniego tekstu Maćka Staręgi, w związku z którym naszły mnie pewne refleksje, dotyczące raz, że pozasportowej aktywności sportowców, a dwa – medialnej aktywności nie tylko startujących z orzełkiem na piersi, ale i tych, którzy o ich wyczynach piszą.

"...tradycyjny bieg ulicami miasta, chociaż zwykle rozgrywany zimą, tym razem przeniesiono na końcówkę sierpnia. Tak, tak. To ten sam termin, w którym sto parędziesiąt kilometrów dalej kąpieliska nad Lago di Garda wypełniają się do ostatniego centymetra kwadratowego, a pokrywa lodu na Dachsteinie zmusza gospodarzy lodowca do zamykania stoków narciarskich i skracania pętli dla biegaczy nawet o trzy razy."

Michał Chmielewski w kolejnym felietonie audio:

Za oknami zrobiło się ciemno, ludzie w popłochu wracają do domów, w tle słychać przerażające bicie dzwonów. Stało się, nieuniknione nadchodzi. Jesteśmy o krok od zapalnika, który na wiele dni zmieni nasze życie.

Chyba wszyscy mamy dość bezśnieżnych zim. A co, gdy znów korzystniej będzie jeździć na nartach wodnych?