Przy okazji mojego „żenującego paszkwilu” o stanie polskich biegów, jak to mój kontrowersyjny tekst ładnie nazwał jeden z czytelników na Facebookowym Fanpage’u Skipola, niczym diabeł z pudełka wyskoczył wdzięczny, wszystkim znany i lubiany temat skoków narciarskich. Sportu, który w polskim marazmie i bezrybiu dyscyplin zimowych staje się urokliwą krainą mlekiem i miodem płynącą. Ale czy czasem to mleko nie jakieś kwaśne, a miód nie sztuczny?

Karkonosze to może nie mój drugi dom, ale z pewnością miejsce bliskie memu sercu. To tu, w Szklarskiej Porębie, wiele lat temu, gdy nie dorastałam jeszcze nawet do metra, stawiałam pierwsze kroki na nartach zjazdowych. To tu, w położonych nieopodal Michałowicach, dziś części Piechowic, spędzałam niemal każdy przypadającym w roku długi weekend. Gdy dziś patrzę na w części podupadającą zimową infrastrukturę Karkonoszy, igrzyskom w tym regionie mówię TAK.

- Coś się skończyło, a coś się zacznie – napisał na Facebooku były komandor Biegu Piastów Dariusz Serafin o sprzedaży Polany Jakuszyckiej marszałkowskiej spółce Dolnośląski Park Innowacji i Nauki. Stowarzyszenie tą transakcją rzuciło na szalę wszystko co miało. I pozostaje mu tylko ufać.

Pensja Stefana Horngachera z pewnością nie jest mała. Jeśli po zwolnieniu Miroslava Petraska z funkcji trenera kadry biegów nadal będzie brakowało pieniędzy, trochę grosza związek mógłby zaoszczędzić na zawodnikach.

Kiedy mleko się rozlało temat został właściwie zamknięty. Parafrazując śpiewane kiedyś słowa zespołu Hey, „choćbyś z pistoletem zaszedł im drogę, powrotów nie będzie”. Przynajmniej tej zimy. A skoro jest jak jest, wypada poszukać plusów.